Een bakfiets vol met spullen en ergens daartussen mn dochtertje van zes. We rijden terug van 'samen even weg', over uitgerekte bospaden en naar haar mening bomen niet te tellen. In gedachten trap ik een zoveelste heuveltje op. Dochterlief stopt haar duim in de mond, legt haar hoofdje op uitpuilende bagage en zomaar is het stil. Zonlicht straalt tussen de bomen en tekent de omgeving sprookjesachtig af. Gedachten en allerlei mijmeringen komen en gaan.
Bij binnenkomst zie ik hem staan, voorover hangend bij een klein 4 pits gasfornuis. Druk in de weer met weer een nieuw Syrisch gerecht. Speciaal voor 'broer' zoals hij me noemt. Een wat verwrongen gezicht verraad de pijn. Hij heeft veel last van de rug, één van de redenen waarom hij na ruim 4 jaar hier nog steeds maar weinig werkt.
Na het eten ploft hij op de bank. Ik pak mijn kans en breng wat borden en een pan de keuken in. Vanuit de kamer hoor ik meteen zijn stem. 'Nee broer, hier rusten en koffie doen'. Ik slof naar de kamer, tevreden dat ik toch wat voor hem gedaan en plof lekker op de bank.
"Hoe hij de oorlog ervaart", hoor ik mezelf hem vragen. Hij zucht eens diep en schud het hoofd. Zoals velen hier had hij het ooit ook eens goed. Een thuis, familie om zich heen, werk, vrouw en kinderen. Totdat soldaten kwamen, bommen vielen en alle rust was opgezegd. Eens zat hij op het dak toen enorme inslagen hem ruw verstoorden tijdens een gesprek. Het was hun straat, zijn kinderen waren daar. In paniek zocht hij uren lang naar teken van leven. Angst en spanning alom. Maar wonder boven wonder en in tegenstelling tot andere kinderen, zijn kinderen kwamen wél thuis. En speelden met neefjes en nichtjes de spanning wat van ze af.
Ik rijd langs een slagboom, het rood-wit verkleurd door groen van het bos. Hij staat omhoog en wijst naar boven. Ernaast een bordje. 'Militair oefenterrein' en ineens ben ik één van hen. Lig tussen struiken en in een wolk van opstuivend zand nadert een tank. Jonge jongens erin, gestuurd voor een missie zonder doel. Een felle lichtflits verdrijft de schaduw van het bos. Gekerm, geschreeuw. Een vloek, misschien een gebed. En dan wordt het weer stil. Moeders missen hun zoon.
Een wat oudere man, in een naar mijn idee veel te klein racefietspak, trapt in sneltreinvaart langs me heen. Meteen ben ik weer bij de les. Kijk om me heen. Mijn blik valt op stralend lentegroen. De natuur oogt vredig en stil en ik bedenk het verschil. Tussen hier en plekken ver bij mij vandaan.
Ik lees van kinderen en hun scherm. Dagelijks delen velen hun tijd ruim 90 minuten met een apparaat. Er wordt geleerd, geamuseerd en alles daar tussenin. Deze tijd wordt niet besteed voor waardevolle activiteiten als buitenspelen, klimmen, tekenen en nog meer. Dingen die heel belangrijk zijn voor de ontwikkeling van het jonge kind. Juist in deze tijd van vrede zo'n zegenrijk moment. Al spelend en bewegend leren met anderen om je heen. Leren omgaan met dat kindje wat je net niet ligt, met frustraties en met pech. Met mogelijkheden en hindernissen op het pad. Groeien door dingen die lukken of positieve woorden om je heen. Dankbaar genietend van vrede in ons land. Omdat vrede ineens veranderen kan...
Reactie plaatsen
Reacties