Er zijn inmiddels alweer heel wat zonuren verstreken en voetstappen gezet nadat ik ergens in koude dagen onze laatste blog had 'gepost'. De lente lacht ons met haar heerlijk voorjaarsgroen, ontluikende bloesem en allerlei nieuw te ontdekken leven inmiddels rijkelijk toe. En ook op de christelijke kalender ligt Pasen alweer achter de rug. Opnieuw een voetstap in het zand, weer wat dichterbij die Heerlijke Dag!

De regen slaat tegen het raam, gedreven door een stevige bries die troosteloze bomen weer doet zwieren in de wind. Zware knallen uit sierlijke pijlen doen me beseffen dat we alweer naar het einde van een voorbijrazend jaar knallen. Het doet me denken aan een spreekwoord en de lessen uit het Woord dat 'wij het zijn die vliegen'. En niets is meer waar! Wat is er ook afgelopen jaar weer veel gebeurd en wat vliegen we heen (Psalm 90). Het vraagt me om bezinning, verstilling bij kostbare momenten op deze snelweg naar Bestemming. Bij uitstek een gelegenheid voor Oudejaarsdag!

Een tikkeltje koud, dat was het wel die dag. Niet alleen buiten waar groen gras betoverd was door koude en wind, ook binnen was het guur. De ketel had gedraaid maar erg behaaglijk was het niet. Ik smeerde mijn brood, in gedachten verzonken met plannen voor de dag. Eten, een bak met koffie en dan de ijzers in de kofferbak. Op weg naar eindeloos schaatsplezier in winterkou. Of toch maar blijven zitten bij de warmte van de haard? 

Nog één keer omhoog en weer omlaag. De drukmeter geeft inmiddels 'groen licht' als teken van klaar. Uit m'n ooghoeken zie ik mijn vrouw nog een paar laatste keren pompen voor lucht en ook zij is alweer klaar. Twee prachtige Inflatabele boards tekenen zich scherp af tegen zacht beukenblad in een voorjaarsbos. Ons opstappunt in het 'Lockhorsterbos' bij het witte bruggetje oogt vredig en ademt rust en voor het eerst deze week voelt het even als vakantie. Lentegroen, spiegelglad water en samen er even op uit. 

Een bakfiets vol met spullen en ergens daartussen mn dochtertje van zes. We rijden terug van 'samen even weg', over uitgerekte bospaden en naar haar mening bomen niet te tellen. In gedachten trap ik een zoveelste heuveltje op. Dochterlief stopt haar duim in de mond, legt haar hoofdje op uitpuilende bagage en zomaar is het stil. Zonlicht straalt tussen de bomen en tekent de omgeving sprookjesachtig af. Gedachten en allerlei mijmeringen komen en gaan.

Wat hadden we er allebei een zin in! In de weken voorafgaande aan dinsdag 1 maart zagen we de lijst van aanmeldingen toenemen waardoor we ruim van tevoren wisten dat het 'event' door kon gaan! Voor ons natuurlijk leuk maar vooral voor al die kinderen die met enthousiasme naar deze ochtend toeleefden! 

Ik moet denken aan dat parcours hoog in het bos. Samen met m’n dochter trokken we erop uit. Gezellig samen, dochterlief mocht kiezen. Het werd het klimbos en al snel ging het van parcours naar parcours. Ik hield me, naar eigen mening, tevreden groots.  Maar hoger en hoger ging de volgende route. Weer een paar meter touwen, via netten en wat al niet meer. Na het beklimmen van weer een volgende trap merkte ik het ineens aan mijn lijf, ik vond dit echt wel hoog. Zware benen, handen wat zoekend naar houvast maar ik hield me groot. 

"Een lange rit naar het werk. Over drukbezette snelwegen met hun eindeloze stroom verkeer, langs opgeschudde bossen met geknakte bomen en losgeslagen takken door zie ik nog net de vage contouren van de maan. Het is woensdagmorgen en schitterend zonlicht doet natte en stormachtige dagen alweer snel vergeten. Ik zie vrolijke gezichten, lachende mensen en een strak blauwe lucht. Het voelt als het ontspruiten van nieuwe lente en ik ontvang. Zegen van Hem! Op school is het niet anders. Kinderen zijn blij en enthousiast, genieten van deze mooi dag. In de gymzaal spelen ze hun spel, ontmoeten elkaar. En ik besef, bewegen blijft iets moois"!