Ik moet denken aan dat parcours hoog in het bos. Samen met m’n dochter trokken we erop uit. Gezellig samen, dochterlief mocht kiezen. Het werd het klimbos en al snel ging het van parcours naar parcours. Ik hield me, naar eigen mening, tevreden groots. Maar hoger en hoger ging de volgende route. Weer een paar meter touwen, via netten en wat al niet meer. Na het beklimmen van weer een volgende trap merkte ik het ineens aan mijn lijf, ik vond dit echt wel hoog. Zware benen, handen wat zoekend naar houvast maar ik hield me groot.
Tot daar ineens, een fietsje op flinke hoogte. Al trappend op de fiets moesten we hier naar de overkant. En ineens zei ze ‘nee’. Wilde niet meer. Een traan druppelde over haar wang. Ik zag hem langzaam biggelen over haar wang totdat hij viel. Voor mijn gevoel eindeloos diep. Ineens leek alles niet meer leuk maar we konden niet meer terug. Ik praatte, zij weigerde en langzaam groeide een rij van mensen op het achter ons liggende plateau…
Toch kwam ze aan de overkant. Op eigen kracht, met mijn support. En samen waren we trots, knuffelden elkaar en keken om. We hadden dieptes en angsten overwonnen, een paar mensen zwaaiden enthousiast. Ze had een glimlach die schitterde als lichtbundels zon in donker bos. En als ze nu weer ergens bang voor is, dan kijken we elkaar aan en fluister ik haar toe. ‘Denk aan de fiets’!
Reactie plaatsen
Reacties