Een tikkeltje koud, dat was het wel die dag. Niet alleen buiten waar groen gras betoverd was door koude en wind, ook binnen was het guur. De ketel had gedraaid maar erg behaaglijk was het niet. Ik smeerde mijn brood, in gedachten verzonken met plannen voor de dag. Eten, een bak met koffie en dan de ijzers in de kofferbak. Op weg naar eindeloos schaatsplezier in winterkou. Of toch maar blijven zitten bij de warmte van de haard?
De kinderen kwamen opgewonden en met veel kabaal de trap afgerend, een deur sloeg hard dicht. Ik hoorde mezelf mopperen en was tegelijkertijd voldaan, de deur ging nu tenminste dicht. En dat scheelde aanzienlijk in de kou. Broodjes werden naar binnen gewerkt, mutsen en handschoenen verzameld en niet veel later stonden we op het ijs.
Korte pootjes schuifelden daar, een handje stevig vastgeklampt aan vaders broek. Twee waren met korte slagen en wat vermakelijke schuifpartijen de wijde wereld ingegleden, de laatste dacht er toch heel anders over. Schaatsen wilde hij niet en op ijs lopen dat kon toch niet! Gemopper en gehuil, was dit het nu toch waard? Het beproefde m'n geduld maar langzaam kwam hij los. En toen gure wind na lange tijd onze jassen binnendrong, gleden vader en zoon toch ook hun eerste meters op schoenen over het ijs. Frustraties en angsten waren overwonnen en op afstand schaatsen twee grote glimlachen ons weer tegemoet.
Schaatsen werden uitgeschopt, snotneuzen tijdens het veterstrikken afgeveegd in vaders jas en ineens was er de felle kou. Tranen en wat wilden we nu toch graag naar huis. Opwarmen bij de haard, met chocolademelk terugblikkend naar snel voorbijgegleden uren op het ijs. We waren samen op weg en speelden met elkaar. Als leden van hetzelfde gezin. Gouden momenten van verbinding in gezondheid en vrede met elkaar! #StayPlayingTogether
Reactie plaatsen
Reacties